Volkert van der Graaf
Al op de lagere school had ik belangstelling voor dieren, milieu en de
natuur. Ik was lid van de WNF Rangers, die dingen deden als in duinen
plastic opruimen, etc..
Vissen deed ik ook, met mijn 2 jaar oudere broer. Een kick vond ik dat
toen nog, een vis vangen. Wormen deed mijn broer aan de haak. Ik vond
dat wel zielig voor de wormen en de vissen. Het klopte gewoon niet, maar
iedereen vond het blijkbaar wel normaal.
Tijdens mijn middelbare school werd dat gevoel dat er gewoon iets niet
klopt, sterker. Het wordt normaal gevonden dat je dieren opeet, dat je
bij de vangst vissen laat stikken in netten. Maar bij mij kwam een
rechtvaardigheidsgevoel naar boven; in een beschaafd land zouden die
dingen niet horen te gebeuren, vond ik, maar er is niemand die voor ze
opkwam.
Toen ik 15 jaar was heb ik in Zeeland in een vogelasiel gewerkt. Van de
binnengebrachte stookolieslachtoffers overleefde slechts 2 procent. Ik
wilde leed voorkomen en was het niet eens met het lijden van de vogels
die langzaam stierven door de olie in hun ingewanden. Het was daar taboe
om aan dat leven een einde te maken. Je had, vonden de anderen, domweg
het recht niet om dat leven te beëindigen. Tegelijkertijd zette men
muizenvallen om de muizen die vogelvoer aten te doden. Ik ben daar
weggegaan, ik wilde niet langer inconsequent zijn.
Op een gegeven moment wilde ik geen vlees meer eten, maar van mijn
ouders mocht dat niet, vlees moest, pas toen ik in Wageningen ging
studeren ben ik daarmee gestopt. De vragen bleven: kan leer, kan melk,
eco-eieren kan dat?
Toen ben ik veganist geworden. Het koste een beetje moeite om veganist
te worden, maar als je het eenmaal bent, wordt het zo snel gewoon, je
weet alles te vinden. Alleen wanneer je bij anderen gaat eten, loop je
een enkele keer aan tegen onbegrip.
Tijdens mijn studie heb ik mij bezig gehouden met proefdiergebruik. Ik
sloot me aan bij een regiogroep van de NBBV (anti-vivisectiebond),
standwerk doen en ging ik werken bij Lekker Dier, lesgeven op scholen,
ik heb diverse acties gevoerd.
Als lid van de IUOD (een InterUniversitair Overleg Diergebruik)
probeerden we het proefdiergebruik te verminderen in het onderwijs. Je
vecht voor je recht om bij studie geen proefdier te hoeven gebruiken, we
hebben een inventarisatie gemaakt van proefdiergebruik bij vakken en
probeerden steun te bieden aan studenten die het ook niet wilden, we
vertelden ze hoe bezwaar aan te tekenen. We wilden geen norm opleggen
maar feiten aandragen. Studenten konden zelf beslissen op basis van de
beschrijvingen van de dierproeven en de procedure die gevolgd kon worden
om een dierproef niet te doen. We hielden ze voor: wil je snijden in een
doodgelegen big of in haaien die stierven als bijvangst van de
haringvisserij?
Nu werk ik bij Milieu Offensief die zich zowel voor het milieu als voor
dierenwelzijn inzet. Wat voor motief je ook hebt om hier te werken, je
werkt met elkaar samen met hetzelfde resultaat: het tegenhouden van de
uitbreiding van de bio-industrie. Het resultaat is minder
milieuvervuiling én minder dierenleed. Via juridische procedures vechten
we vergunningen van bio-industriebedrijven en bontfokkerijen aan,
waarbij de wet ons middel is.
Afgelopen jaren hebben we wel 2000 procedures gehad, veel gewonnen, maar
we gaan ons nu wat meer richten op de zwaardere overtreders van milieu
en dierenleed.
Ik handel niet zozeer uit dierenliefde, ik heb gewoon een basisnorm "het
deugt niet wat in de bio-industrie met dieren gebeurt". Verder handel ik
gewoon rationeel, ik hoef geen dierenvriend te zijn om dieren te
beschermen.
Veel dierenbeschermers handelen vanuit "de natuur is goed", maar alle
donkere kanten van de mens zie je ook terug in de natuur. Dieren
beschermen is mensen beschaven, zeggen ze wel.
