In 1998 ging ik naar een feest in Leiden, met vrienden mee. Ik was net een heel klein beetje op de hoogte van Housemuziek en DJ's, maar werd –verrassend- geconfronteerd met een hele andere vorm van elektronische Dancemuziek. Toen de DJ zijn platen inpakte werd er ruimte gemaakt op het podium voor 2 jongens met synthesizers. Ik was toen vooral onder de indruk van hun lef om een live-performance te geven die in mijn ogen veel moeilijker en uitdagender was dan het draaien van plaatjes die al gemaakt waren. En verschuilen achter een DJ-booth kon ook niet. Dus daar stonden ze; twee jongens, de één met geblondeerde spikes en de overbekende jaren-90 Glimmende Clubbroek en de ander was zongebruind en had donker haar. Ze noemden zichzelf G-Spott en ze maakten vooral enorm vrolijke muziek.
Richard van Schooneveld, Amsterdam 5 april 1976, kennen we vooral als Richard Durand, de man die ons mee op wereldreis neemt met zijn In Search of Sunrise – compilaties. Maar er is nog veel meer te vertellen over Richard, want al is hij voor de meeste mensen bekend als DJ, hij is ook een pionier op het gebied van dance en de ontwikkeling hiervan in Nederland.
Ik spreek Richard in Amsterdam samen met Reinold, zijn zakenpartner/manager/sparringpartner en zoals in het gesprek blijkt een zéér scherpe en grappige aanvuller van ons interview.
In 1998 ging ik naar een feest in Leiden, met vrienden mee. Ik was net een heel klein beetje op de hoogte van Housemuziek en DJ's, maar werd –verrassend- geconfronteerd met een hele andere vorm van elektronische Dancemuziek. Toen de DJ zijn platen inpakte werd er ruimte gemaakt op het podium voor 2 jongens met synthesizers. Ik was toen vooral onder de indruk van hun lef om een live-performance te geven die in mijn ogen veel moeilijker en uitdagender was dan het draaien van plaatjes die al gemaakt waren. En verschuilen achter een DJ-booth kon ook niet. Dus daar stonden ze; 2 jongens, de één met geblondeerde spikes en de overbekende jaren-90 Glimmende Clubbroek en de ander was zongebruind en had donker haar. Ze noemden zichzelf G-Spott en ze maakten vooral enorm vrolijke muziek.
Richard: Dat je dat nog weet! Wat leuk om te horen. Maar er is natuurlijk heel veel gebeurd in de jaren-90, kwa ontwikkeling, de mogelijkheden als artiest. House was nieuw en de mogelijkheden waren eindeloos.
In die tijd waren de DJ's in opkomst. Grote platenkoffers, spannende taferelen met overslaande Technics en platenspelers, maar ze draaiden muziek van andere mensen. Terwijl ik vooral geïnteresseerd was in de piano en het maken van muziek die ik mooi vond klinken.
Is dat iets dat je al van jongs af aan deed? Met een strenge pianolerares, van die Russische taferelen?
Richard: Eigenlijk niet. Ik was meer de jongen die probeerde wat te pingelen en dan kwam er vanzelf een melodie uit. Op school ook, er stond altijd wel ergens een piano in de aula of in de klas waar muziekles werd gegeven. Terwijl iedereen buiten rondhing ging ik achter de piano zitten spelen. Dan schoof er vanzelf wel een lerares met een goede zangstem aan. Zo kwam ik de pauzes door. Dat was best een gezellige tijd.
Het klinkt allemaal heel natuurlijk en vanzelfsprekend...
Richard: Dat is het voor mij ook altijd geweest. Misschien stond ik toen ook wat naïef in het leven hoor. Ik heb altijd mijn hart gevolgd en niet echt nagedacht over zaken die je als jong-volwassene zou moeten regelen of waar andere twintigers zich toen druk over maakten. Zoiets als een verzekering; boeide mij echt niet. Ik wilde muziek maken! Een huis? Ik sliep wel een tijdje bij vrienden of ergens op de bank. Zolang ik kon doen wat ik leuk vond, maakte ik mij niet echt zorgen.
Reinold vult aan: Dat kun je wel zeggen, ja. Ik organiseerde nog weleens een feest, waar niemand kwam *grijnst*, en daar had ik hem geboekt. Vroeg ik hem aan het einde van de avond hoe we het met de betalingen gingen doen, zei hij "ja, gewoon geld geven ofzo." Ik dacht dat ik een beroerte kreeg, ik vroeg hem of hij nog nooit van facturen, boekhouding of andere zaken had gehoord. Nee dus.
Richard: Daar hield ik mij dus ook helemaal niet bezig. Ik wilde gewoon muziek maken en toen bleek dat ik er ook nog eens mee kon optreden en ook nog eens geld mee kon verdienen, gaaf toch? Maar al die dingen die erbij komen kijken, totaal niet aan gedacht. Moest ik een manager gaan zoeken. En een boekhouder.
Maar dat kon toen nog gewoon, de wereld was nog een plek voor dromers. Nu is het allemaal veel sneller, zakelijker en volgens mij zijn er duizend-en-één-dingen waarmee je je nu als artiest moet bezighouden die totaal niet relevant zijn voor hetgeen dat je doet. Je wil natuurlijk muziek maken. Al dat andere kost tijd.
Richard: Precies. Ik vind dat je dingen die je zelf niet kan, of gewoonweg niet interessant vindt, het beste maar aan andere mensen kunt overlaten. Maar goed, hoe vind je iemand die dat kan doen? Uiteindelijk boekte Reinold mij vaker en begon hij dit soort zaken te regelen. En dat is... Ik denk al 18 jaar zo?[/b]
Reinold: Zoiets ja. Ik had deze carrière ook niet helemaal in de planning, maar het is volledig vanzelfsprekend zo gegaan. Het klikte, we hadden lol. En ook nog eens succes.
Ja, want er kwam een clip met dansende blikjes. En daarna nog eentje. En een eigen platenlabel ZzappRecordings en Terminal4.
Richard: De dansende blikjes, ja! Toen ging het ook snel hoor. Van de kleine clubscene opeens naar een Megafestatie of een 538-feest. Met gillende meiden. En samen met Jody Bernal. Hebben we nog mooie anekdotes over. We hadden écht een berg stickers laten drukken met G-Spott erop en wij maar schouderklopjes geven aan Jody. Allemaal stickers op zijn schouder. En Jody is nogal beweeglijk op het podium dus die heeft daar heerlijk rond staan dansen met die stickers op zijn rug. Dat was goede reclame.
Het was toen gewoon echt tof om op te kunnen treden. Om eerlijk te zijn bescherm ik nu wel beter mijn identiteit als artiest. Dat moet ook, een richting geven aan je muziek. Je kunt niet van alles een beetje doen want je publiek heeft op een bepaald moment ook een verwachting van jou als muzikant. En op die manier bindt je ook mensen aan je.
Uiteindelijk heb je de Roland 909 (de synthesizer waar Richard mee optrad) ook aan de wilgen gehangen om te gaan DJ'en.
Richard: Klopt, en dat was wel een spannende stap. Juist omdat mensen mij op dat moment kenden als live-artiest met dat keyboard was er in het begin nogal wat kritiek. Zo van "nu moet hij ook zo nodig gaan draaien"en "zou hij dat wel kunnen?".
Het ging ook totaal niet, de eerste keren. Ik was heel erg zenuwachtig en er ging van alles mis. Maar ik ben wel een doorzetter, als ik iets wil kunnen dan geef ik dat niet op. De organisator van het eerste feest waar ik als DJ optrad, die zei het ook gewoon; "ging niet zo lekker hè?" Als ik erop terugkijk was het wel een hele uitdaging, maar met G-Spott voelde ik mij te beperkt. Met je eigen muziek kun je misschien een uur mensen vermaken, maar daar houdt het ook op. Ik wilde meer, langer kunnen optreden en ook andere muziek kunnen laten horen. Dat hoor je ook op In Search of Sunrise, ik wil entertainen, mensen meenemen en een sfeer neerzetten.
Een echte reis, dus.
Richard: Precies, je neemt de luisteraar mee op reis. Het begint allemaal rustig, alsof je onderweg bent. In het midden komen de knallers of nummers die goede emoties oproepen. Een album moet echt boeien en de luisteraar vasthouden. Lekker in de auto, maar ook tijdens een thuisfeestje.
Is het vele reizen dat je nu als Richard Durand doet ook een mooie inspiratiebron hiervoor?
Richard: Absoluut, je komt op zoveel toffe plekken in de wereld. Overal is het publiek anders, de lokaties trouwens ook. Van een redelijke commerciële club naar een afgelegen geheimzinnig feest op een berg in India.
Dat lijkt me wel heel eng, alhoewel – ik ben sowieso een schijterd -, het lijkt me echt een ramp om in een gribushotel met eng eten aan de andere kant van de wereld te zitten.
Richard: Oh, ik heb zeker weleens drie keer moeten slikken op een hotelkamer met formaat postzegel en een enge w.c.
Heeft dat geen invloed op je prestaties? Het lijkt mij dat je als artiest toch altijd in topvorm moet zijn. Ik heb al moeite met een avond stappen tot 3uur.
Richard: Ik probeer wel gezond te leven en een beetje ritme te houden, hoor. Maar dit is wel mijn grote droom die ik najaag, daar moet je altijd wat voor opofferen.
Hoe ontspan je dan als je thuis bent?
Richard: Ik deel een boot met vrienden, zij mogen hem in het weekend en ik pak doordeweeks mijn kansen. Als ik er tijd voor heb. Lekker een stuk varen, zon op je hoofd en een lekkere fles wijn mee. Gezellige vrienden mogen trouwens ook aan boord.
Het klinkt afgezaagd, maar ik ben wel altijd heel benieuwd hoe jouw toekomst eruit gaat zien. Zijn er nog grootse plannen en wat staat er op je Bucket-list?
Richard: Weet je, ik ben daar niet eens zo erg mee bezig. Voor mij is het veel belangrijker dat ik plezier heb in hetgeen dat ik doe. Of het nu muziek maken is, of bezig zijn met In Search of Sunrise compilaties. Het is een geschenk om te kunnen doen wat jij het liefst doet en daar ook nog van te kunnen leven. Wel ben ik mij er heel erg van bewust dat er veel artiesten zijn die goede dancemuziek maken. Maar ook daar zie ik uitdaging in. Ik zal mij altijd blijven ontwikkelen en verbeteren.
Oh, een talent als iets vanzelfsprekends beschouwen is een grote valkuil voor muzikanten.
Richard: Zeker weten. Kijk, als iets je makkelijk afgaat heb je de neiging om ervan uit te gaan dat alles een succes wordt. Omdat je terugkijkt naar je vorige project dat slaagde. Of omdat er al heel veel dingen succesvol waren. Dan wordt je lui en dat is funest. Scherp blijven is een must in deze snelle wereld. Kwaliteit blijven leveren en niet inleveren op goede producties. Dance is een Booming Business en wat nu helemaal te gek is, kan morgen weer over zijn als je nooit ontwikkeld. Ik kan piano spelen en ik kan produceren en musiceren op puur gevoel, maar er kan net zo goed in Wit-Rusland iemand zitten die ontzettend snel en goed leert en zichzelf als doel heeft gesteld de beste DJ van de wereld te worden. Zulke jongens halen gevoelsmuzikanten in op kennis en oog voor wat er speelt. Altijd blijven doorontwikkelen dus, en blijven luisteren naar je publiek.
Op de website van Richard Durand vind je momenteel zijn laatste releases bij Magic Muzik en een paar hele mooie bootlegs met o.a. Evanesence. En natuurlijk is er ook zijn nieuwe plaat Richard Durand & Fisher met In Your Hands waarmee Richard de muzikale handen ineen heeft geslagen met singer/songwriter Kathy Fisher. Met haar hypnotiserende en unieke stemgeluid geeft zij een extra dimensie aan de heerlijke beats van Richard. Met deze nieuwe plaat hebben zij hoge kwaliteit Trance-muziek in een jasje gegoten dat bij 2014 past. Vernieuwend, met ouderwetse passie en een fijne sound.
Ik ben ervan overtuigd dat ook deze plaat hoog gaat scoren in de Beatport top 100 Trance-lijst waarin Richard dit jaar al 2 weken met zijn plaat Blast op nummer 1 wist te staan.
Voor dit moment mogen we gelukkig nog gaan genieten van de release van zijn nieuwe single die op 8 september uitkomt en de lancering van een -in Los Angeles - geschoten videoclip die op 18 september zijn Premiere gaat beleven.
Richard's nuchtere blik op muziek en vertrouwen in hetgeen dat hij maakt, maakt mij nieuwsgierig. Ik hoop dat er na het lanceren van het album een kleine concerttour in Nederland volgt. Tijdens mijn interview probeer ik wat los te peuteren of wilde plannen te lanceren, maar dit word beantwoord met een mysterieuze glimlach en de mededeling dat het een tof idee zou zijn, maar het nogal wat vereist. Ook een kleine concerttour.Want Richard mag dan wel de hele wereld overvliegen op jacht naar zijn zonsopkomst, het blijft toch ook "onze" Richard Durand. Uit dat kleine, bescheiden Nederland, moerassige bodem voor ongekend talent in de Dance en wereld van de Elektronische Componisten en muzikanten.
Nog niet genoeg gekregen van Richard Durand? Hier vind je alles: www.richarddurand.com | [presence element=artist id=39889]{aanwezigheid niet begrepen}
