Een paar jaar geleden stond ik bijna vooraan bij de set van dj Tiësto op Mystery Land. Het was een geweldige set die spectaculair begon door aan te komen per helicopter. Weer eens wat anders dan aan te komen van vet eten.. Maar goed.. Hij draaide heerlijke nummers en de sfeer zat er goed in, totdat het ineens verstoord werd, door een raar geluid.

Gisteravond zag ik een item op tv over de opkomst van 3D TV, daarmee is het mogelijk om beelden in 3D te bekijken met een speciale bril die 200 keer per seconde aan en uitgaat zodat het allemaal net echt is. Bizar eigenlijk, mensen kopen zo'n tv, zetten een brilletje op en zien dingen op TV die net echt zijn, net als in het echte leven.. wacht is.. wat klopt hier niet?

Vrijdagmiddag 15u stap ik in de bus naar het station. We leven in de koude maand februari. Na een week naar monotone stemmen in kille collegezalen geluisterd te hebben, waarvan de stemmen nog in mijn hoofd nagalmen. Na het besluit genomen te hebben een weekend lui te gaan zijn is mijn humeur een stuk verbeterd, thans, dat maak ik mezelf wijs. Het regent, voor de enige keer dat ik hier gelukkig mee ben, aangezien die ellendige sneeuw welke mij afgelopen week al een aantal keer bijna genekt heeft zo een keer weg zal smelten. Ondanks het midden op de dag is begint het al te schemeren, het is koud, en zie alleen maar grauwe gezichten.

‘Aan hoeveel vrouwtjes heb jij al geroken?’, vroeg een jongen me terwijl hij me met grote ogen aankeek. Hij had een oranje hesje aan, zoals wegwerkers hebben, en leek niet uit het veld geslagen door mijn blik die niets anders kon uitstralen dan ‘huh?’. ‘Ik zit nu op de vijfendertig, heerlijk man!’, ging hij door, en ik kreeg het voor elkaar om eindelijk een antwoord voor me uit te mompelen. ‘Helemaal geen’, zei ik. Wat hij precies bedoelde met ‘geroken’ weet ik tot op de dag van vandaag niet, maar mijn vijftienjarige zelf van tien jaar geleden ging er waarschijnlijk terecht vanuit dat het iets intiems betrof.

Normaal als ik na een lange dag werken thuis kom, word ik blij onthaald door Jim. Hij komt dan razendsnel naar me toe en geeft me een natte kus, ik zou haast lik zeggen, en hij zwiept blij met zijn staart. Dag in, dag uit hetzelfde verhaal. Na de vijf minuten durende koezziekoezzie-sessie geef ik Jim wat te eten en dan ga ik zelf ook wat lekkers maken. Jim houdt alleen niet zo van vis, verder eet hij vrijwel alles wat ik in zijn bak doe. Mits het niet te groot is dan.

Veters..los. WC-bril omlaag. Even zitten. Huh? Ohja, wc. Kleren uit. Naar bed. Ohnee, eerst de trap op. En tandenpoetsen. Hoe, hoe, hoe laat ook alweer? 11 uur op? 09.30uur de wekker dus. Nu liggen. Ogen dicht. Heerlijk.

Nuchter. De wereld is helder en eenduidig. Als ik om me heen kijk valt wat ik zie exact samen met waar ik naar kijk; ik ben duidelijk nuchter. Mijn oog-handcoördinatie is exact wat je er van verwacht, ik zie niets dubbel, ik ben niet duizelig, niet uitbundig, niet spontaan – eigenlijk heel saai.

Gelukkig zijn is een manier van denken, een manier van zijn. Neem je genoegen met wat je hebt? Of kom je om in tekortkomingen en blijf je zoeken naar hetgeen wat je niet hebt? Geluk is iets wat je door een ander kunt ervaren. Terwijl je met diezelfde persoon ook het ongeluk kunt ervaren. Geluk als begrip is tijdloos, geluk ervaren niet. Geluk is ergens naar terug kijken met een glimlach op je gezicht, met een warm gevoel van binnen. Geluk is iets wat niemand vast kan pakken. Toch is het op een bepaalde manier af te dwingen. Geluk is veelzijdig.

Zongebruinde mensen lopen op teenslippers terwijl het buiten 5 graden is. Ik denk aan de warme landen waar ze geweest zijn en ik kan een gevoel van jaloezie niet onderdrukken. Stiekem doet het mij goed dat ook zij weer terug zijn in ons koude kikkerlandje. Aan elk moois komt een einde. Dus ook voor hen.

Het mopperen begint voor Bob al bij het opstaan. Het is altijd (altijd!) te koud. Of (soms) te warm, in de zomer. Maar nu is het te koud, want het is weer winter. Of herfst. Verdomme, denkt Bob dan, wat maakt het verdomme uit of het verdomme herfst of winter is, het is verdomme te koud om op te staan. Bob heeft het maar moeilijk, bij het opstaan.

"Wat een moedeloos makende bedoening." Anton zit naast me op het terras, met zijn ongeschoren gezicht en ongewassen haar probeert hij zijn kater te verbergen achter een grote zwarte zonnebril. Hij heeft de avond hiervoor iets teveel Chivas op. Anton is altijd heel gezellig als hij lekker aan de Chivas Regal zit, of 'Chievjes', zoals hij zijn lievelingswhisky koosnaamt.

Verrassend vergevend wanneer het mijn eigen imperfecties betreft, ben ik genadeloos wreed als het op de stommiteiten van een ander aankomt. Zo zie ik de ophopende lege verpakkingen, volle asbakken en rottende etensresten verspreid over mijn bureau niet als tekortkoming van mijn persoonlijke huishoudelijke capaciteiten, maar kan ik mijn razernij betreft een spelfout in een column geschreven door een incompetente analfabeet met onrealistische literaire ambities maar amper verbergen.

Kleine dingen kunnen grote veranderingen in het leven teweeg brengen. De grote vraag is of keuzes die gemaakt worden de goede zijn. Het maken van keuzes wordt nog moeilijker als er niet eens een concreet doel voor ogen is.

Zo kijk ik is eens rond op de wereld zie ik miljoenen mensen. Kennissen, families en vrienden. Over dat laatste wil ik het graag even hebben. Vrienden iedereen heeft ze wel.. maar bestaan ze ook echt. Wat is de betekenis van een vriend zijn en aan welke eisen moet een vriend dan wel niet voldoen? Een vriend ook wel genoemd een maat, gabber, makker of mattie. Maar wat maakt diegene dan een vriend?

En ik dacht aan kerstmis en hoe het vroeger was. Mijn moeder die het huis volzette met kerstberen, potjes, kaarsen fimo-klei-pupkes en kerststukjes die ik zelf mocht maken op school. Mijn vader had de leiding over de buitenverlichting. Uren was hij bezig om de lampjes op de perfecte manier in de kerstboom in de achtertuin te hangen terwijl ik de helft van het beslag voor de cake al op had.

Het was vrijdagavond. We gingen op stap. Naar de Flexbar in Amsterdam. Daar werd de eerste versie van ONDERTOON gehouden. En daar zat hij, zo passief. Ik kwam binnen en zag hem meteen. Hij zat in een stoel, links achterin de zaal, naast een man die verdomd veel van een zwerver weg had.. De man die ik op het oog had, droeg een beige overhemd met een printje erop.

Hmm, “geen geklaag meer, er was geen sfeer”, om mijn voorgangster te quoten. Tja, definieer sfeer denk ik dan. Vaak hoor of lees je terug van feestgangers; “er hing een leuke sfeer”. Er hangt iets in de lucht kennelijk, vroeger was dit vergezeld van rook, nu hangt het er alleen.

Gisteren was weer zo’n dag. Ik was net klaar met winkelen en het begint te regenen. Nou ja, geen probleem toch? Bel ik gewoon even een taxi. Eenmaal in de taxi doe ik de oordopjes van mijn spiksplinternieuwe ipod in. Even een nummer uitkiezen valt niet mee; tussen al die duizenden nummers kan ik mijn favoriete nummer niet vinden. Na een tijdje gezocht te hebben zet ik een andere goede track op.

Ik wil vandaag mijn spreekbeurt houden over haters, je herkent ze wel, mensen die je niets gunnen. Mensen die je achter je rug om afzeiken omdat je een bepaald ding goed doet. Mensen die het hebben over concurrentie en niet over samen werkingen of vriendschappen en die alles zien als een wedstrijd.

Ik schrijf dit stukje naar aanleiding van de reacties op de campagne die ID&T voert voor haar aankomende feest, Thunderdome. Dit grootse, jaarlijks terugkerende hardcore evenement heeft zich jaren geleden al op de kaart gezet als één van dé feesten binnen de scene. Dit hebben zij voornamelijk bereikt door altijd baanbrekend, vooruitstrevend te zijn in de scene. Thunderdome komt altijd met iets nieuws. Zo ook nu.

Toen gebeurde het. Ineens. Over en uit. Geen waarschuwing. Geen alarm. Niks. Noppes. Nada. De lijn was gezet. Punt. Herken je het punt: “Deze relatie ziet nu echt goed, we zijn jaren samen, wonen samen, hebben toekomstplannen. I’m safe. Dit gaat nooit meer uit.”