De muziek verstomt, iedereen perst nog een groot applaus eruit voor de laatste Dj’s en besluit dat het dan toch echt het einde van de avond is. Half 8. Begin van de morgen zullen we maar zeggen. De zaal stroomt leeg, op weg naar de jassen, tassen en allerlei prullaria om te worden verzameld en weer aan de grote tocht huiswaarts te gaan beginnen. Je hoort wat vermoeide lippen terwijl je naar buiten gaat. ‘Waar moet jij heen?’ -Indische buurt zegt de ene, terwijl de ander dolblij vermeld dat hij z’n huisje al kan zien. Fijn dat je weer even aan je komende reis met de ns wordt herinnerd naar het op dat moment o zo verre Nijmegen. Nijmegen. De naam alleen al doet vermoeden dat het een ongenadig lange en vooral zware reis word. De snelheid waarmee iedereen enthousiast naar binnen kwam aan het begin van de avond is veranderd in een onvervalst sloffen en treuzelen bij het naar buiten gaan. Vermoeid, maar o zo voldaan. Heerlijk vermoeid. Verzadigd. Voor een paar weekjes dan.
We zijn inmiddels buiten beland, afscheid genomen van de andere helden die met de auto gaan en proberen met het laatste restje batterij uit te vogelen welke kant we ook weer op moeten. De telefoon weigert dienst, en moeten we gaan graven in onze slome grijze massa waar we ook alweer zijn. Blijkt maar dat het te lang geleden is dat je in Amsterdam hebt gestaan zeg je tegen jezelf. Het maakt je ook eigenlijk niet zoveel uit. De Haarlemmerweg heeft z’n geheim ondertussen prijs gegeven en voet voor voet, meter voor meter ga je op je weg met de nog 2 resterende vrienden aan je zijde. Een kleine tussenstop bij een kleine verzameling van ouwe roestige pleziervaartuigen doet ons herinneren aan de lange avond die we hebben gehad. Benen en de rug zijn stijf, ze zijn toe aan een welverdiende nachtrust. Bij het gaan zitten is een vergelijking met de half gezonken bootjes voor ons geen raar idee. ‘Heerlijke avond he mannen..? En hebben we toch weer ons momentje even gehad, ben blij met jullie.’ De rest knikt instemmend en glimlacht. Ik herinner me een van m’n nieuwe aanwinsten, die ik ze niet wil onthouden. Perfect voor dit moment. Ik sta m’n oordopjes af, de muziek start en we rollen met z’n drieën vanzelf op en tegen elkaar aan. Dronken van vermoeidheid en blijdschap.
We nemen dankbaar de zonnestralen van de vroege Amsterdamse zon in ontvangst en vallen in een korte, vredige slaap. We worden weer een beetje wakker en zien de trein van 8:27 voor onze ogen vertrekken als we niet gaan lopen. Na een haastige tocht waar er nog een heus eindsprintje uit onze voeten wordt geperst halen we onze trein en ploffen we neer in de stoeltjes van, in onze ogen, stakkers van de NS. Je zal maar moeten werken. 3 van die mongolen onderuitgezakt, vies en waarschijnlijk ook stinkend in je trein hebben liggen. Onze kaartjes worden voor lief genomen, in een poging m’n ogen te openen zie ik de conductrice lachen en verder lopen.
Het laatste deel van de reis, kom op. M’n stalen roestige ros wordt teruggevonden en ik wiebel en hobbel naar huis. Douchen. Bed. Eten. Drinken. Slapen. Vooral slapen. Ooh zo heerlijk slapen. Fris en vooral schoon stap ik in m’n bedje.. Eenzaam is diagonaal in een tweepersoonsbed zei een wijs man ooit, kan me geen heerlijkere waarheid bedenken op dit moment. De deur staat open, wachtend op de 2 musketiers die een tussenstop wilden maken thuis. wetend dat ze nooit zullen komen natuurlijk. De oortjes gaan nog even in, de muziek start weer en prompt lig ik weer tevreden in de vroege ochtendzon te nagenieten van wederom een avond die ik nooit zal vergeten. Op naar de volgende.
PS: Het nummer wat ik bedoel is van Tanita Tikaram, met ‘Twist in my sobriety’.
60 opmerkingen
Waarschijnlijk zoals velen komt me dit allemaal bekend voor!!
Leuk geschreven
Leuk geschreven
Herkenbaar!
Het mooie eraan herriner ik me later pas weer.
Laatst weer eens met de trein gegaan, wat een verschrikking is dat!!
Het enige leuke vind ik de alleszeggende verrotte glimlach van anderen!
zo van: Yep, ik ben ook verrot, maar we hebben wel lol gehad! ofniet?!
Of misschien de verbaasde blikken van ochtendmensen die niet snappen wat ons bezielt! haahahaha
Laatst weer eens met de trein gegaan, wat een verschrikking is dat!!
Het enige leuke vind ik de alleszeggende verrotte glimlach van anderen!
zo van: Yep, ik ben ook verrot, maar we hebben wel lol gehad! ofniet?!
Of misschien de verbaasde blikken van ochtendmensen die niet snappen wat ons bezielt! haahahaha
Vind de treinreis een absolute toevoeging aan de avond / ochtend!!! 1x met de auto gegaan, nooooit meer weer (en ik hoefde niet eens zelf te rijden ook). Lekker weer onder de mensen komen, praten, rustig ontwaken uit de 'party-sfeer', waarbij de hoeveelheid onzin dat uitgekraamt wordt al even groot is als de hoeveelheid verbaaste blikken die je krijgt toe geworpen...
Leuk geschreven, vind alleen het einde net een beetje te snel afgelopen
D:'Echt fijn om in de trein te zitten! Mooi uitzicht joh! Moet je eens zien hoe ver je wel niet kan kijken buiten!'
B:'Ja inderdaad! Alleen jammer dat het zo mistig is buiten..'
Leuk geschreven, vind alleen het einde net een beetje te snel afgelopen
D:'Echt fijn om in de trein te zitten! Mooi uitzicht joh! Moet je eens zien hoe ver je wel niet kan kijken buiten!'
B:'Ja inderdaad! Alleen jammer dat het zo mistig is buiten..'
Ahaha altijd leuk de terug reis vooral als je met een groep met de trein bent.
Die verbaasde blikken in de trein. En dan tegen je maten zeggen, damn voelen jullie je ook zo sexy? Op het moment dat je door de halve coupe aangekeken wordt omdat je eruit ziet als een zwerver die praat als brugman.. Terwijl je buurman een slok bier neemt, aan de andere kant een prullenbak vol gekots wordt en de sleutelpunten sos gretig aftrek vinden.
moet je nog niet naar HUI?////s
"Chill, we rij..WHAT THE FUCK DID JUST HAPPEN?!"
"De trein hiernaast vertrok net de andere kant op..."
Onbetaalbaar!
Dat zijn idd wel de momenten die voor mij het 'uitstapje' afmaken! (Ik wilde typen: 'avond' maar meestal is het dan al weer gauw een uur of 11 's ochtends )
Ghehe nog een die me ondanks alles wel aardig bij blijft:
'Maargoed dat die mevrouw ons niet kan horen ze heeft toch oordopjes in'...
'Oh jah..' (Gesprek gaat ondertussen door op hoog niveau, en een pak yoghurt wordt bemoedigend toegesproken met 'Kom op aktetas! Nog heel even volhouden je kúnt hét!!!')
Totdat:.. 'Ehh oordopjes? Dat zijn gewoon haar oorbellen!' Waarna die vrouw ons met een nog vééél grotere glimlach aankeek haha
Helemaal herkenbaar, heerlijke column!
Uitspraak van †[C.V.M.M.E.L.G.] De Gabber Bakker op woensdag 11 mei 2011 om 12:34:Ik mis de afterparty haha
Uitspraak van †[C.V.M.M.E.L.G.] De Gabber Bakker op woensdag 11 mei 2011 om 12:34:Ik mis de afterparty haha