Het is juli 2006. Ik sta met een sangria in mijn hand in een discotheek in Blanes, Spanje. Ondanks mijn zomerse kleren heb ik het warm, en ik probeer me met een bierviltje wat koelte toe te wuiven. Naast me sta jij. Ik schat dat je halverwege de twintig bent. Aan je kledingkeuze te zien ben je een kakker, en aan je drinkgedrag lees ik af dat je een student bent. Waarschijnlijk lid van een studentenvereniging, rijke ouders, nog nooit een vaste relatie gehad. Het soort waar ik niet van hou. Normaal gesproken dan, want later op de avond raak ik met je aan de praat. Over reizen, muziek, films. Ongelooflijk hoeveel ik met iemand als jij gemeen kan hebben. Je vertelt dat je, als je nu plotseling zou overlijden, het niet erg zou vinden. Je hebt tenslotte alles uit je leven gehaald. Na samen nog een tequila achterover te hebben geslagen, zie ik dat het al bijna ochtend is. Jij vraagt of ik mee naar het strand ga. Ik antwoord dat het geen goed idee is, aangezien ik samen met mijn vriendinnen terug wil lopen naar ons appartement. Na enkele tevergeefse smeekbeden stel ik je tevreden met mijn nummer, een nummer dat je de dagen en de maanden erna herhaaldelijk belt. Een bijzondere vriendschap ontwikkelt zich tussen ons. Hoewel ik je niet heel regelmatig zie, zit het gewoon goed tussen ons. Jij belt mij vaak zomaar op, ik stuur jou smsjes op momenten dat ik aan je moet denken. We spreken elkaar soms maanden niet, soms ontmoeten we elkaar weken achter elkaar op vrijdag. Het kan ons niet schelen wat andere mensen van ons denken. We houden van elkaar.
Het is maart 2008. Ik heb je al vele maanden niet gezien, en ik neem de laatste tijd niet meer op als je belt. Het is te ingewikkeld geworden tussen ons. Doelloos zit ik door mijn inbox op hyves te scrollen. Mijn hart slaat een slag over. Ik zie een bericht staan dat je me enkele weken geleden hebt gestuurd. Voor je naam staat een kruis en een datum, en je profielfoto is zwart-wit. Het ziet eruit alsof je dood bent. Met ingehouden adem klik ik op je naam. De vele krabbels die mensen de afgelopen week bij je achter hebben gelaten bevestigen mijn bange voorgevoelens. Snel typ ik je naam op google in, waarna ik een krantenartikel op de site van het Algemeen Dagblad vind. Ruim een week geleden ben je om vier uur 's nachts frontaal tegen een boom gereden. De begrafenis en herdenking zijn al geweest. Ik schreew het uit van ellende, tranen rollen machteloos in een oneindige stroom over mijn wangen.
De weken erna kan ik alleen maar huilen. Soms barst ik midden in een college in tranen uit. Mijn vrienden vinden het moeilijk om me te troosten. Geen van hen heeft iemand van hun eigen leeftijd die zo dichtbij ze stond verloren, en niemand kende jou. Als ik niet meer kan huilen, als mijn bron van tranen eindelijk is opgedroogd, ervaar ik een regenboog aan verschillende emoties.
Woede. Woede omdat je zo stom was om veel te hard te rijden, waardoor je uit de bocht bent gevlogen. Woede omdat jij wel dood bent, en het meisje in de passagiersstoel er met wat schrammen vanaf is gekomen. Woede omdat ik die nacht niet bij je was, en je had kunnen tegenhouden.
Spijt. Spijt omdat ik je telefoontjes niet meer beantwoordde. Spijt omdat ik nooit zonder te grappen tegen je heb gezegd dat ik van je hou. Spijt omdat ik de herdenking en de begrafenis heb gemist, en ik geen afscheid van je heb kunnen nemen.
Verdriet. Verdriet omdat je op een vreemde wijze toch één van mijn beste vrienden was. Verdriet omdat je maar 28 bent geworden. Verdriet omdat ik je nooit meer zal zien, nooit meer in die mooie bruine ogen zal kunnen kijken. Ik heb verdriet om jou, mezelf en je dierbaren. Diep van binnen zit een stekende pijn die mijn lichaam niet wil verlaten.
Een paar maanden na die verschrikkelijke dag ben ik in Utrecht, op de plaats van het ongeluk. Een vriendin is met me meegegaan. Ik leg de bloemen die me het meest aan jou doen denken, zonnebloemen, neer bij de boom waar je tegenaan bent gereden. Mijn vriendin omhelst me, ik huil op haar schouder. In het water naast de boom dobbert een wit eendje, een eendje dat volgens je broer daar al rondzwemt sinds de nacht van jouw dood. Het is een lichte troost om het diertje daar tevreden te zien drijven, alsof jouw geest daar de wacht houdt. Het is één van de eerste warme en zonnige lentedagen, en ondanks mijn verdriet ben ik vandaag vrolijk. Mijn vriendin en ik besluiten om door te fietsen naar de plaats waar je een paar weken voor het ongeluk naartoe was verhuisd. Mijn adem stokt in mijn keel als we daar aankomen. Het is een prachtige plaats. De zon schijnt op de omliggende terrasjes, bloesem dwarrelt in het water. Het klopt allemaal. Na maandenlang een wrak te zijn geweest, heb ik nu voor het eerst het idee dat het zo goed is.
Het is maart 2009. Ik heb op vele manieren geprobeerd om jouw dood te verwerken. Ik heb gehuild, geschreeuwd, je familie kaarten geschreven, de plaats van je dood en waar je ligt begraven opgezocht, brieven naar je geschreven die je nooit zullen bereiken. Er is niet één manier om te rouwen, of één manier waarop iemand ineens zijn verdriet kwijt is. Ik denk nog vaak aan je en ik mis je ontzettend, maar het ondraaglijke verdriet is voor het grootste gedeelte weg. Een buitenstaander, iemand die me niet goed kent, zou zeggen dat ik “er overheen benâ€. Toch zijn er nog momenten waarop ik het toelaat om tranen om je te laten, en nu is het zo'n moment. Men zegt dat tijd alle wonden heelt, en dat is ook zo. Maar het laat wel littekens achter. Enorme, dikke, lelijke littekens, die ik altijd met me mee zal dragen en die me voor de rest van mijn leven zullen tekenen.
349 opmerkingen
Knap
Uitspraak van verwijderd op woensdag 6 mei 2009 om 21:46:bullshit.
tijd heelt lang niet alle wonden.
sterker nog.
Bij tijd kunnen ze nog zelfs verder open gekrast worden.
Als je het goed had gelezen, had je begrepen dat ik juist sarcastisch ben tegenover de uitspraak "tijd heelt alle wonden".
Nogmaals bedankt alle mensen die sinds mijn laatste bedankje mooi en lief commentaar hebben gegeven dank jullie wel voor alle steun!
Uitspraak van verwijderd op woensdag 6 mei 2009 om 21:46:bullshit.
tijd heelt lang niet alle wonden.
sterker nog.
Bij tijd kunnen ze nog zelfs verder open gekrast worden.
heeft dat dan niet met herinneringen te maken?
op den duur vervaagd het toch een beetje,.. Maar het zit nog wel in je achterhoofd.
Iig, als ik naar mezelf kijk dan he..
Iedereen verwerkt zoiets op z`n eigen manier natuurlijk
Als je het goed had gelezen, had je begrepen dat ik juist sarcastisch ben tegenover de uitspraak "tijd heelt alle wonden".
oh sorry dat had ik niet..
heeft dat dan niet met herinneringen te maken?
Iedereen verwerkt zoiets op z`n eigen manier natuurlijk
daar zeg je het zelf
herinneringen is geen ''directe aanleiding''
het verwerken ervan wel uiteraard.
Uitspraak van verwijderd op donderdag 7 mei 2009 om 16:56:oh sorry dat had ik niet..
Geeft niet de boodschap zit ook een beetje verstopt
Uitspraak van verwijderd op donderdag 7 mei 2009 om 16:56:daar zeg je het zelf
herinneringen is geen ''directe aanleiding''
het verwerken ervan wel uiteraard.
Ach ja, je vindt na een jaar geen ongeluisterde voicemailberichten waar je ineens keihard om moet janken, maar ik heb toch nog steeds af en toe een hele slechte dag. Zoals toen ik deze column schreef.. En dat wordt wel minder, maar het zal nooit helemaal weggaan - en dat is misschien maar goed ook, want ik wil hem nooit vergeten.
Is al de tweede keer dat ik hem lees, en nog steeds ontroerd het me
Echt heel mooi geschreven, heb precies hetzelfde bij mijn opa. Al meer dan 8 jaar veel te jong overleden, en nog steeds moet ik er soms tranen om laten... Dat gevoel zal ik bij me blijven houden totdat ik er niet meer ben...
Sterkte ermee meis
Echt heel mooi geschreven, heb precies hetzelfde bij mijn opa. Al meer dan 8 jaar veel te jong overleden, en nog steeds moet ik er soms tranen om laten... Dat gevoel zal ik bij me blijven houden totdat ik er niet meer ben...
Sterkte ermee meis
Uitspraak van MarjoleinMaia op vrijdag 5 juni 2009 om 16:48:Sief, Ik las hem vandaag pas op je hyves. En wou hier ook nog ff een reactie plaatsen! Prachtig geschreven.. Echt! Je hebt talent..
En wens je nog meer sterkte toe met het verwerken van dit verlies..
Bedankt meis!
Uitspraak van verwijderd op zondag 7 juni 2009 om 20:27:Respect,al meerdere malen gelezen met afstand de beste column ooit.