Zo kijk ik is eens rond op de wereld zie ik miljoenen mensen. Kennissen, families en vrienden. Over dat laatste wil ik het graag even hebben. Vrienden iedereen heeft ze wel.. maar bestaan ze ook echt. Wat is de betekenis van een vriend zijn en aan welke eisen moet een vriend dan wel niet voldoen? Een vriend ook wel genoemd een maat, gabber, makker of mattie. Maar wat maakt diegene dan een vriend?

En ik dacht aan kerstmis en hoe het vroeger was. Mijn moeder die het huis volzette met kerstberen, potjes, kaarsen fimo-klei-pupkes en kerststukjes die ik zelf mocht maken op school. Mijn vader had de leiding over de buitenverlichting. Uren was hij bezig om de lampjes op de perfecte manier in de kerstboom in de achtertuin te hangen terwijl ik de helft van het beslag voor de cake al op had.

Het was vrijdagavond. We gingen op stap. Naar de Flexbar in Amsterdam. Daar werd de eerste versie van ONDERTOON gehouden. En daar zat hij, zo passief. Ik kwam binnen en zag hem meteen. Hij zat in een stoel, links achterin de zaal, naast een man die verdomd veel van een zwerver weg had.. De man die ik op het oog had, droeg een beige overhemd met een printje erop.

Hmm, “geen geklaag meer, er was geen sfeer”, om mijn voorgangster te quoten. Tja, definieer sfeer denk ik dan. Vaak hoor of lees je terug van feestgangers; “er hing een leuke sfeer”. Er hangt iets in de lucht kennelijk, vroeger was dit vergezeld van rook, nu hangt het er alleen.

Gisteren was weer zo’n dag. Ik was net klaar met winkelen en het begint te regenen. Nou ja, geen probleem toch? Bel ik gewoon even een taxi. Eenmaal in de taxi doe ik de oordopjes van mijn spiksplinternieuwe ipod in. Even een nummer uitkiezen valt niet mee; tussen al die duizenden nummers kan ik mijn favoriete nummer niet vinden. Na een tijdje gezocht te hebben zet ik een andere goede track op.

Ik wil vandaag mijn spreekbeurt houden over haters, je herkent ze wel, mensen die je niets gunnen. Mensen die je achter je rug om afzeiken omdat je een bepaald ding goed doet. Mensen die het hebben over concurrentie en niet over samen werkingen of vriendschappen en die alles zien als een wedstrijd.

Ik schrijf dit stukje naar aanleiding van de reacties op de campagne die ID&T voert voor haar aankomende feest, Thunderdome. Dit grootse, jaarlijks terugkerende hardcore evenement heeft zich jaren geleden al op de kaart gezet als één van dé feesten binnen de scene. Dit hebben zij voornamelijk bereikt door altijd baanbrekend, vooruitstrevend te zijn in de scene. Thunderdome komt altijd met iets nieuws. Zo ook nu.

Toen gebeurde het. Ineens. Over en uit. Geen waarschuwing. Geen alarm. Niks. Noppes. Nada. De lijn was gezet. Punt. Herken je het punt: “Deze relatie ziet nu echt goed, we zijn jaren samen, wonen samen, hebben toekomstplannen. I’m safe. Dit gaat nooit meer uit.”

Er was een tijd dat ik uitkeek naar de woensdag. Woensdag betekende namelijk een nieuwe column op PF. Elke woensdagmiddag of avond kroop ik dan lekker achter mijn laptop, met een kopje thee, en ging lezen. Soms vond ik er geen bal aan, soms vond ik het geweldig, maar toch vond ik het altijd leuk om te lezen.

Op Hyves zie ik een buzz voorbij komen van een vriendin. Er staat dat ze de zwaarste dag van haar leven net achter de rug heeft. Ik, nieuwsgierig als ik ben, klik op haar pagina om te achterhalen wat dat dan mag zijn. Gevoed en geprikkeld door alle reality- en sensatie tv wil ik zo snel mogelijk weten wat er dan precies gebeurd is.

Afgelopen weekend had ik een feestje. Een After Summer Party welteverstaan. Het was inderdaad in ieder opzicht een AFTER Summer Party want van de zomer was weinig meer te merken. Mijn rokje was duidelijk te kort voor de minne 16 graden van die avond, de sangria smaakte vele malen minder lekker dan in Spanje en dan heb ik het nog niet eens over het "Beach Hunk" gehalte van de mannen wat bepaald niet aanwezig was.

Het stukje leerplicht dat je krijgt als je onder de achttien jaar bent, is dat eigenlijk nog wel nodig? Als ik denk aan het MBO, HBO waar je volgens de regering en andere hoge pieten onderwijs krijgt. Het is mij een raadsel, toen ik van het VMBO afkwam, bij ons toch een redelijk gestructureerde school verbaasde ik mij met grote ogen toen ik deelnam op het MBO. Dit was voor mij in ieder geval erg wennen, ik merkte gewoon dat je lekker kon doen waar je zelf zin in had.

Tegenwoordig praten we na een geweldsuitbarsting over feesten altijd over bepaalde types die het feest vergallen. Hiphoppers, brede sportschoolfiguren, voetbalhooligans; geen groep blijft gespaard om het vechten een reden te geven. Helaas kan je tegenwoordig niet meer stigmatiseren om vechten te verklaren.

Zaterdagmiddag word ik gebeld door Carolien, mijn vriendin. Direct na het gebruikelijke “hallo met..”, steekt ze van wal. De trucjes van haar, bijna niet meer maar toch nog wel, vriendje zijn niet van de lucht! Wow, denk ik bij mezelf, Caro kan wel een verzetje gebruiken. Ik ga verder met mijn werk, ondertussen overpeinzend hoe ik haar dat verzetje kan bezorgen.

Het is een normale doordeweekse dag. Volwassenen gaan aan het werk, kinderen naar school. Het is een rustige dag. Ik zit in mijn lokaal te luisteren naar de geschiedenisverhalen van meneer Menkings. Ik denk na over de fijne tijd die ik in het weekend heb gehad met mijn vrienden en vriendinnen bij het zwembad. De glijbaan die we overspoelde. Het water dat over de traptreden gleed. Het in de zon glinsterende water dat op de trap zo glad was dat er bijna niemand meer door naar boven kon lopen.

Wanneer we televisie kijken, wil mijn vriendin uit ergernis nog wel eens voorwerpen naar de beeldbuis gooien. Het gaat hierbij om een sok, knuffels of andere zachte objecten, want het is niet de bedoeling om het dierbare apparaat, waar hard voor is gespaard, op enigerlei wijze letsel toe te brengen.

“In the future everyone will be famous for fifteen minutes” zei de grote kunstenaar Andy Warhol ooit. Sinds de industriële revolutie in 1860 opgang kwam, zijn de mensen in de wereld meer op zichzelf dingen gaan doen. Met uitvindingen als de mobiele telefoon en internet is de bal van het individualisme pas echt gaan rollen.

Een tijdje terug is hier al een column geplaatst waarin al omschreven stond in grote lijnen, dat men op een grappige manier probeert zijn mening over te dragen op anderen, zodat de column uiteraard ook interessant blijft om te lezen. En zodat de boodschap van de column wellicht ook blijft hangen bij 1 of meerdere van de lezers.

Het is juli 2006. Ik sta met een sangria in mijn hand in een discotheek in Blanes, Spanje. Ondanks mijn zomerse kleren heb ik het warm, en ik probeer me met een bierviltje wat koelte toe te wuiven. Naast me sta jij. Ik schat dat je halverwege de twintig bent. Aan je kledingkeuze te zien ben je een kakker, en aan je drinkgedrag lees ik af dat je een student bent.

Nu het voorjaar weer aanbreekt, betekent dat ook de komst van bijen en wespen. Ik heb al jaren een bijenfobie. De geelzwart-gestreepte criminelen laten me zweten als een bezetene wanneer ze bijvoorbeeld plotseling op mijn bierglas landen. Wanneer er een in huis zit, mijd ik de desbetreffende kamer totdat het beest de uitgang heeft gevonden of is overleden. Ik kan er niets aan doen.

Vorige week pakte ik 's avonds de trein vanuit Den Haag naar huis (Ede-Wageningen). Een aardig reisje. De stoptrein werd geannuleerd in verband met een defecte trein dus, je raadt het al, ik moest omreizen. Eerst naar Centraal en dan naar Utrecht, terwijl je dan in de intercity vanaf Centraal weer langs je eerste vertrekplaats komt. Zuur. Maar goed.

Ik had een keimooie piratenhoed en die is nu dus gewoon kwijt. Ik weet niet wie ‘m heeft. Ik kwam Café Brandpunt binnen en toen pakte iemand m’n hoed af. Volgens mij was het dat meisje verkleed als verpleegster. Gelukkig lopen er maar zesenzeventig als verpleegster verklede meisjes rond in deze tent. Ik was vorige week speciaal naar de feestwinkel gegaan om een piratenhoed te kopen en die is nu dus gejat. Ik kan wel janken. Een andere kroeg dan maar.

Tjah, wat is muziek eigenlijk? Een opvolging van tonen van bepaalde hoogte, duur en volume in een vastgesteld ritme of patroon soms onder begeleiding van vocals?

Eindelijk, vrijdag.. Het is zover, de week is weer voorbij en het weekend kan beginnen! Het weekend waar ik al weken naar verlang. Morgen weer eens met een paar vrienden, die ik lange tijd niet gezien heb, samen naar een dik feest. Helemaal Los, met de hoofdletter ‘L’! Ter voorbereiding op morgen besluit ik nog maar even naar die vriendelijke meneer van de hoek te gaan, om wat ongekend feestplezier in te slaan..

Je hebt een k*trelatie. Die gaat uit en dan? Dan ben je single. Nederland telt 2,4 miljoen singles en dat aantal neemt alleen maar toe. Oude vrijsters en verstokte vrijgezellen zijn een stille dood gestorven. De wereld ligt aan de voeten van de happy èn de unhappy single.

Partyflock. Niets is leuker dan het internet af struinen op zoek naar leuke partido’s, het forum een beetje onder te kalken en vervolgens uiteraard af te reizen naar het feest zelf. Vervolgens helemaal los gaan en weer wakker worden met de onvermijdelijke kater. Wanneer er dan weer hard gestudeerd/gewerkt/ andere ‘verplichte’ bezigheden moeten worden verricht, is het leuk om nog met een schuin oog terug te kijken naar de partido van afgelopen keer. Mooi om te zien dat andere mensen je mening delen en net zo’n mooie avond hebben gehad. Niets mooiers dan saamhorigheidsgevoel..