Ze vindt het tijd voor wat pit, zegt ze. Een beetje hakken en zo. Of ik daar wel zin in heb doet er niet toe, nog voor ik kan protesteren haakt ze haar vingers in de mijne en trekt me weg uit de tent die al een paar uur mijn veilige haven was. Met haar kleine lichaam baant ze zich een weg langs alle tegemoet komende festivalgangers.

Daar sta ik dan, een achttien jarig meisje. Nooit reis ik met de trein, en nu vind ik mezelf totaal verdwaald op het station van Den Bosch. Wetende waar ik heen wil, mijn eindbestemming, Aalten, maar op dit moment hopeloos op zoek naar mijn goede perron.

Sam is al 4 jaar lang mijn beste vriend door dik en dun. Hij is er altijd voor me als ik even het welbekende ei kwijt moet, mijn agressie wil loslaten, liefdesuitingen wil plegen of wanneer ik me gewoon verveel. Ook als anderen mij willen bereiken, overleggen ze dat eerst altijd even met Sam. Weer, wind, regen en modder, niets houd mijn Sam tegen en ik geloof dan ook graag dat we (en vooral hij) niet kapot te krijgen is. Maar iedereen wordt ouder en zo ook hij. In dat ooit zo robuuste harnas beginnen nu wel behoorlijk wat krassen, gaten en deuken te ontstaan, z’n geheugen is niet meer wat het ooit was en af en toe valt ie even helemaal weg. Ik voorzie dat zijn laatste dagen geteld zijn..

Versuft stond ik een beetje schaapachtig om me heen te kijken. Ik stond als perplex aan de grond genageld. Langzaam drong het tot me door dat mijn naïviteit weer eens de kop op stak. Tien minuten geleden liep ik nog vol frisse moed het festival terrein op. En nu voelde ik mijn hoofd langzaam rood worden!

Het is vroeg in de ochtend als ik de deur van het huisje van een vriendin achter mij dichttrek. Mijn hand zoekt naar de lichtschakelaar in het trappenhuis. Ik daal twee verdiepingen neer. Tegelijkertijd probeer ik, zonder in een rechte lijn naar beneden op mijn giecheltje te storten, het snoer van mijn oordopjes uit de knoop te halen. Altijd hetzelfde verhaal met die rotdingen.