Wat als ik later écht groot ben?

Sinds iets meer dan een jaar werk ik in de verpleging, prachtig werk. Het geeft me voldoening iets voor een ander te kunnen doen wat deze zelf niet meer kan. Ik werk nu nog in een verpleeghuis, op een somatische (voor mensen met een lichamelijke beperking) afdeling. Vanaf december ga ik naar Eindhoven, werken in het ziekenhuis en daar mijn opleiding afmaken.

Maar goed, to the Point!

Tijdens het werken met de mensen op de afdeling heb je (begrijp me niet verkeerd) heel intiem contact. Niet alle bewoners krijgen evenveel bezoek terwijl ze hier wel behoefte aan hebben. Ze willen hun verhaal kwijt en hun gevoel kunnen uiten. Dat hebben ze hun hele leven lang kunnen doen bij hun naasten, maar nu? Nu zitten ze daar maar ‘achter de geraniums’. Ze zijn ziek en heel erg afhankelijk van dat wat mogelijk is voor de verpleging om te doen. Ze vertellen mij hun verhalen, hun gevoel. Over hun overleden man, vrouw. En wat ze vroeger wel niet meegemaakt hebben. Ook krijg ik heel vaak te horen: “Ik voel me zo alleen�. Het doet mij pijn dit te zien. Je luistert naar de mensen hun verhalen en probeert met ze mee te leven hoe moeilijk dit ook is. PIEPPIEP! Mijn pieper gaat weer af, iemand anders die wil dat je bij ze komt. Terwijl ik kijk welk kamernummer het is en me klaarmaak om te gaan zie je de ander kijken en als je in hun ogen kijkt dan zie je ze vragen, ga je alweer weg? “Ik moet even verder� en iedere keer als ik daar weer weg loop vraag ik mezelf af.. Hoe moet dit voelen?

Ik ben 18, een snotaap voor velen en heb in vergelijking tot deze mensen nog niets gezien van deze wereld. Toch vertel ik een man van 83 dat hij niet naar buiten toe mag. Ik vertel een oudere vrouw dat ze nog even moet wachten voor dat ze naar het toilet kan. Wie ben ik om dit te beslissen? Is dit een soort van macht die ik heb omdat ik toevallig in een wit pak rondhuppel? Tuurlijk, ik probeer er alles aan te doen om de mensen zo tevreden mogelijk te houden. Dit gaat niet en dat zit me dwars.

Ze hebben hun hele leven hard gewerkt, onze maatschappij min of meer opgebouwd. En nu? Nu liggen ze daar maar in bed, de hele dag. Niemand die bij ze langs komt, behalve de verpleging om ze te verzorgen of eten te geven. Er zijn altijd wel wat vrijwilligers die wat met de mensen gaan doen, een stukje wandelen of een spelletje spelen. Super dat dit gebeurt! Maar dat is toch niet wat deze mensen verdienen? Is dat ons lot? Je hele leven hard werken en dan op een gegeven moment maar in een verpleeghuis gestopt worden tussen allemaal andere ouderen?

Telkens als ik klaar ben met werken heb ik een goed gevoel; ik heb weer iets goeds gedaan! Heerlijk! Maar toch bedenk ik me, en wat als ik ooit zo oud mag worden? Dit wil ik niet, écht niet! Ik zeg dan tegen mezelf, dan zorg ik wel dat ik al dood ben. Want heeft het leven nog waarde? Heeft het nog zin om er te zijn als je niet eens bezoek krijgt van je eigen kinderen? Ja, op je verjaardag of zo af en toe eens op een zondag komen ze langs. Wil ik dat er straks mensen voor mij bepalen wanneer ik naar het toilet kan? Nee! Wil ik straks daar in bed liggen, niets meer kunnen en dat alles voor mij bepaald wordt? Nee!

Voor mij is het nu al duidelijk, ik ga dit goed regelen. Dit gaat mij niet gebeuren. Ik vind ’t prachtig om dit voor deze mensen te kunnen doen maar goed; ik hoef dat niet..