Mijn grote liefde

lief•de (de ~ (v.), ~n/~s)
1 sterke genegenheid voor een persoon of zaak => min, minne
2 genegenheid van personen tegenover elkaar, gebaseerd op seksuele aantrekkingskracht

Sterke genegenheid, wie kent het niet. Je hebt het nooit zelf in de hand. Liefde en rationaliteit sluiten elkaar uit, dat moge duidelijk zijn. De vrouw die aan geen enkele voorwaarde voldoet van je zogenaamde "waar-val-jij-op-lijstje" -of zelfs voldoet aan elke tegenhanger van die lijst- is juist degene waarvan jij -tegen alle logica in- de kriebels in je buik krijgt. Het begint met een lichte interesse, na de eerste seks kan dat uitlopen op totale verliefdheid en na jaren transformeert die verliefdheid -als alles goed zit- in een 'houden van'.

De lichte interesse voor mijn grote liefde ontstond midden jaren '90. Ze was wel heel erg populair en iedereen kleedde zich speciaal voor haar om hun interesse of liefde te laten blijken. Ik deed hetzelfde, jong als ik was, een schaap in de kudde. Het bleef lang bij interesse, misschien niet eens zozeer vanwege haar, maar vanwege haar populariteit. Ze was eigenlijk niet eens mijn type, zij voldeed niet aan de eisen van het "waar-val-jij-op-lijstje". Maar in 1999 sloeg dat radicaal om. Ik had seks met haar op een groot festival. En ik was niet alleen. Duizenden tegelijk gingen tekeer op haar en naar het bleek waren duizenden ons voorgegaan in voorbije jaren. Hoe meer de wellustelingen op haar tekeer gingen hoe harder zij schreeuwde. Ik was niet jaloers op al die anderen, het schiep zelfs een band. Ik was verkocht, totaal verliefd, mijn eerste liefde.

Net nu ik haar leerde kennen raakte zij in een diep dal. Maar ik was er voor haar. Net als enkele anderen, mensen die haar net kenden en mensen die al jaren voor mij de liefde met haar bedreven. Het mooie was, hoe slecht zij er ook aan toe was zij bleef er ook voor ons. Terwijl mensen van buiten van de hoogste daken schreeuwde dat mijn liefde haar beste jaren wel had gehad, bleef ik trouw en ging steeds meer echt van haar houden. Liefde maakt blind. Wat ze ook zeggen van je liefje, jij ziet alleen de onmeetbare schoonheid. Vlagen van ratio waren af en toe in staat mijn blindheid te relativeren. Maar zodra ik haar weer recht in de ogen keek was er van verstand geen sprake meer.

Na een paar jaar depressie waarin zij voornamelijk met verkeerde mensen omging is zij weer geworden wat ze was en meer. Ze had veel geleerd en was nog aantrekkelijker dan ooit. Ze heeft nog steeds veel foute relaties maar door de groeiende liefde die zij ontvangt van een beschaafdere groep aanbidders gaat het goed met haar. De mensen in mijn directe omgeving snappen echter nog steeds niet wat ik in haar zie. Zij vinden haar lelijk, laag bij de grond, eentonig en agressief. Christenen noemen haar het kind van de duivel dat mij in bezit heeft genomen. Dat boeit me niks, ik leef voor haar, zij laat mij leven. Het is niet overdreven, echte liefde valt niet te overdrijven.

Na jaren intense verliefdheid hou ik van haar. Ik wil haar nooit meer kwijt. De gigantische seksorgies met haar doe ik steeds minder. Ik neem haar wel erg vaak apart op mijn kamer. Dat intieme genot met haar alleen op mijn kamer gaat misschien wel net zo diep, zoniet dieper. Ik hou van haar ondanks onze tegenstellingen. Ik ben rustig en nuchter, zij is ontzettend druk en chaotisch. Ik probeer vredelievend en sociaal te zijn, zij probeert zo gewelddadig en antisociaal te zijn als ze kan. Mijn "waar-val-jij-op-lijstje" kan de prullenbak in. Zij is de tegenhanger van alles op dat lijstje en ze is mijn grote liefde.