De gedrogeerde engel

‘Aan hoeveel vrouwtjes heb jij al geroken?’, vroeg een jongen me terwijl hij me met grote ogen aankeek. Hij had een oranje hesje aan, zoals wegwerkers hebben, en leek niet uit het veld geslagen door mijn blik die niets anders kon uitstralen dan ‘huh?’. ‘Ik zit nu op de vijfendertig, heerlijk man!’, ging hij door, en ik kreeg het voor elkaar om eindelijk een antwoord voor me uit te mompelen. ‘Helemaal geen’, zei ik. Wat hij precies bedoelde met ‘geroken’ weet ik tot op de dag van vandaag niet, maar mijn vijftienjarige zelf van tien jaar geleden ging er waarschijnlijk terecht vanuit dat het iets intiems betrof.

Deze grootruiker van een wegwerker had me met zijn onbegrijpelijke openingszin hardhandig uit mijn eigen wereldje gerukt. Tot dat moment zat ik namelijk op een trap voor me uit te staren, mijn blik glijdend over de kolkende, dansende oceaan van zweet en stuiterend vlees. Het was mijn eerste aanraking met drugs die je niet rookt maar slikt, feesten voor tienduizenden mensen en een massale saamhorigheid die ik sindsdien nooit meer heb teruggevonden. Ik realiseer me nu dat ik er waarschijnlijk ook wel uitzag alsof ik een reality check nodig had: een jongetje van vijftien, stilzittend maar druk kauwend, met grote ogen die rondtolden in hun kassen als stuiterballen in een wasmachine. ‘Helemaal geen’, zei ik, wakker geschud en weer helemaal fris. Mijn reddende wegwerker zag dat het goed was, bood me een nieuw kauwgompje aan en ging heen.

Na bijgekomen te zijn van de heftigste vlagen van euforie had ik nu tijd om de situatie goed in me op te nemen. De wegwerker had beslag weten te leggen op een glowstick of twee en ik zag hem een paar meter verderop met een blond meisje dansen. Wat schattig, dacht ik, en ik glimlachte er waarschijnlijk gelukzalig bij. Ik voelde me als lucht, frisser en lichter dan ik ooit was geweest. Als een wolk hing ik in de hemel. Maar het mooiste was, dat in deze hemel – de Jaarbeurs – de lucht volhing met andere wolken, fris en licht als ikzelf. Het maakte niet uit in welk paar ogen ik keek, maar iedereen leek in exact dezelfde staat te verkeren als ik. Iedereen was gelukkig. Op dat moment realiseerde ik me iets dat iedere gebruiker van XTC zich minstens één keer heeft gerealiseerd: zet alle wereldleiders met elkaar in een kamer, geef ze wat van deze pilletjes, en twee uur later zijn alle oorlogen voorbij. Ik dacht de sleutel tot geluk gevonden te hebben. Ik dacht lid te zijn geworden van een geheime club van mensen die alle antwoorden van de grote levensvragen kennen. ‘Sta op en loop’, sprak het pilletje op mijn schouder. Ik stond op, haalde diep adem, liep de trap af en begon te dansen.

Door de eeuwen heen zijn de interessantste mensen geweest diegenen die altijd op zoek waren naar nieuwe ‘kicks’. Oscar Wilde, Jack Kerouac, Jimi Hendrix, Jim Morrison; schrijvers en muzikanten die zich hebben laten leiden door een constante zoektocht naar nieuwe ervaringen. Alle vier zijn ze jong overleden aan ofwel drugs of alcohol, ofwel de gevolgen van hun levensstijl. Ook hebben ze alle vier een onmetelijke bijdrage geleverd aan onze huidige cultuur.

Ik bevind me nu in een innerlijke tweestrijd. Ik wil geen column schrijven die drugsgebruik promoot; de redenen daarvoor mogen duidelijk zijn. Maar hoe kan ik met een strak gezicht verkondigen dat er geen positieve gevolgen zitten aan het verruimen van je eigen belevingswereld? Hoe lang ik er ook over nadenk, de oplossing ligt niet in het verbieden van het gebruiken van drugs. Het is een kwestie van verantwoordelijkheid, je eigen grenzen verkennen, en, bovenal, vrijheid. Verder kom ik ook niet, helaas.

Later op de nacht, of eigenlijk ’s ochtends, kom ik mijn wegwerker weer tegen. Ik kijk ondertussen weer redelijk helder uit m’n ogen, en zie dus zonder sluier van extase exact wie ik een paar uur eerder nog als reddende engel zag. Hij bleek bij nadere inspectie niets meer dan het lijkbleke omhulsel van een menselijk wrak, zoals hij op een smerige grond om zich heen zat te kijken zonder enig besef van de mensen om hem heen. Hij was toen ongeveer de leeftijd die ik nu heb. Misschien zie ik hem nu alsnog als mijn reddende engel.