Mijn eigen wereld

Het is vroeg in de ochtend als ik de deur van het huisje van een vriendin achter mij dichttrek. Mijn hand zoekt naar de lichtschakelaar in het trappenhuis. Ik daal twee verdiepingen neer. Tegelijkertijd probeer ik, zonder in een rechte lijn naar beneden op mijn giecheltje te storten, het snoer van mijn oordopjes uit de knoop te halen. Altijd hetzelfde verhaal met die rotdingen.

Ik zwaai de deur open en een rilling gaat door mijn lijf. Het is december, het is koud en het regent. Ik doe mijn muts op en ik ga op zoek naar de bushalte. Een tegemoetkomende, smoezelig uitziende man roept iets naar mij. Hij ziet er niet uit alsof hij de weg aan mij vraagt. Aan zijn hoofd te zien zit hij al een tijdje op een dwaalspoor, die oordopjes houd ik dus lekker in.

De bushalte heb ik binnen een poep en een scheet gevonden. Het begint steeds harder te regenen en ik schuil onder het afdakje van de bushalte. Ik heb honger, wil slapen en ik heb geen zin om te werken. Met mijn wijsvinger scroll ik door de muziek op mijn ipod, ik kies mijn cd van dit moment uit en druk op ‘play’. Klanken vullen mijn oren, mijn hoofd, mijn gedachten en mijn lichaam. Ik ontspan. De donkere deken der chagrijnigheid glijdt langzaam van mij af. Ochtenden zijn hartstikke klote, muziek zorgt ervoor dat ik ze op het nippertje overleef.

Er is volop leven in de straat, mensen haasten zich naar hun werk. Trams en bussen rijden af en aan. Stoplichten springen op rood en groen. Verhuizers tillen spullen omhoog. De rolluiken van winkels worden geopend. Iedereen heeft hier een doel. De wereld glijdt geruisloos langs mij heen. Ik duik dieper onder mijn muts. Het duurt lang voordat de bus komt maar dat is niet erg, ik sta hier wel oké. Ik observeer voorbij fietsende mensen en vraag mij af waar ze vandaan komen, waar ze heen gaan en wat ze gaan doen. Veel gezichten staan op onweer. Iedereen heeft haast. Ik ben de enige in deze rumoerige straat die lijkt stil te staan in het moment van hier en nu.

In de bus ga ik zitten naast een dikke vrouw. Ik pas er net bij. Veel mensen durfden dit plekje om die reden waarschijnlijk niet aan. Ze ruikt naar zoete parfum. Bij een halte stappen een oude oma en opa uit. Ze worden opgehaald door een jongere vrouw. De oude oma stapt voorzichtig de bus uit en kust de jongere vrouw enthousiast en liefdevol op haar wang. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Mooi.
De bus rijdt verder en er wordt iets omgeroepen door de buschauffeur. Ik kan het niet verstaan maar maak mij niet druk. Ik blijf in mijn veilige cocoon met muziek. Alleen in mijn eigen wereld.

Tien minuten later kom ik op het Amstelstation aan. Ik loop de AH To Go in. De geur van verse croissantjes komt mij vrolijk tegemoet. Mensen staan ongeduldig in de rij. Caissières doen gehaast hun werk. Ik sta voor de schappen en betrap mij erop dat mijn rechtervoet meedoet op de maat van de muziek. Even heb ik de neiging om keihard te gaan dansen en compleet los te gaan in dit mini-supermarktje. Ik weet het te onderdrukken en reken een fles overheerlijke appel-peer-framboos vruchtensap af. Ik visualiseer mijzelf op z’n kop hangend aan de schappen, springend over de kassa’s, meeblèrend met de muziek. Ik schiet in de lach als ik mij voorstel hoe iedereen daar ontzettend raar van op zouden kijken. Durfde ik het maar.

Langzaam loop ik naar mijn werk. Ik heb nu nog één nummer de tijd. Ik kies mijn lievelingsnummer uit en kijk naar de lucht. Het is opgehouden met regenen. De lucht is blauw en het zonnetje breekt door.
Mensen in pak lopen bellend en rokend voorbij. Chauffeurs parkeren hun dure auto’s op het Amstelplein. Een vrachtwagen wordt uitgeladen. Chaos op de rotonde. Ik zie alles maar ik hoor niets. Ik ben een figurant in een film en mijn gedachten en de muziek zijn het geluid. Het gebouw waar ik werk komt dichterbij en eenmaal binnen loop ik de trap op naar de verdieping waar ik moet zijn.

Ik wil nog niet en stel het nog even uit. Bij de koffieautomaat haal ik een beker thee. Terwijl ik naar de afdeling loop, vullen de laatste klanken van mijn lievelingsnummer mijn lichaam. Nog een paar seconden genieten, nog heel even alleen in mijn eigen wereld. Ik loop de afdeling op en doe mijn i-pod uit. Een ‘goedemorgen’ van een collega brengt mij terug in de realiteit. De dag is nu echt begonnen. Om half zes mag ik weer, terug naar huis. De muziek en ik. Twee beste vrienden. Staren, dromen, fantaseren, luisteren, delen en denken. Volledige ontspanning. Weg van alles. Heerlijk.