You can run, but you can’t hide

Een tijd lang is het me gelukt om stilletjes aan ze voorbij te gaan. Ha, daar kom ik mooi onderuit, dacht ik nog. Maar wie hield ik nou eigenlijk voor de gek? Dacht ik nou echt dat ik aan hun oplettend oog zou kunnen ontkomen? Dacht ik dat ze het vroeg of laat niet door zouden krijgen dat ik vrij rondloop? Ik hoopte het. Maar ze hebben me gevonden. En nu word ik alsnog aan hun zenuwslopende kruisverhoor onderworpen.

Iedere vrijgezel heeft wel eens met ze te maken gehad: De relatiepolitie. Een groep vrouwen (en heel af en toe een enkele man) die het hebben van een relatie tot het hoogst haalbare in het leven verheven hebben. En dat graag ongevraagd aan hun vrijgezelle medemens verkondigen. Zonder relatie tel je niet helemaal mee, vinden ze. Als je geen relatie hebt dan is er iets goed mis met je. En als je geen relatie hebt, dan moet je als de sodemieter op zoek gaan. Zeker als je net als ik ‘al’ 24 bent, want voor je het weet eindig je eenzaam en kinderloos in de goot. Of op een flat 3 hoog achter met 16 katten. De relatiepolitie probeert al die zielige vrijgezellen weer op het juiste pad te krijgen door kritische vragen op ze af te vuren en de verloren vrijgezelle schapen op de noodzaak van het hebben van een relatie te wijzen.

Ik wist ze maanden te ontlopen. Maar ze hebben me. Ik had ze niet herkend, ze zijn blijkbaar undercover op deze verjaardag. ‘Zeg Pascalle, heb jij eigenlijk een vriendje?’, vraagt er een op een zangerig toontje. Uh-oh, ik weet wat er nu komen gaat. Ik probeer iets te verzinnen om te kunnen vluchten, maar het is al te laat. Ik ben omsingeld. Ze kijken me verwachtingsvol aan. ‘Euh, nee ik heb geen vriendje,’ antwoord ik. Ze trekken tegelijkertijd hun wenkbrauwen op. ‘Oh?’ vraagt de een overdreven verbaasd. ‘Maar je had toch laatst iets met zo’n leuke jongen?’ vraagt de ander. ‘Wat is daar dan mee gebeurd?’ vult de derde haar vriendin aan. Het brandt op mijn lippen om te zeggen dat het ze geen flikker aangaat, maar antwoord toch maar dat het inmiddels alweer zeven maanden uit is. Jeetje, daar zijn ze even stil van. Ze kijken ernstig en al gauw vervolgen ze het verhoor. ‘Zie je nu iemand? Nee? Heb je wel iemand op het oog? Hoe kan zo’n leuke meid als jij nou geen vriendje hebben? Heb je wel eens aan zo'n datingsite gedacht? Ik weet anders ook nog wel een leuke jongen voor je. Maar je bent ook zo vaak weg met dat werk van jou, dan kan je toch geen relatie met iemand opbouwen? Het leven is zoveel leuker met zijn tweeën meid! Maar op ieder potje past een dekseltje hoor, let maar op.’

Het zweet breekt me uit. Ze blijven me als een stel likkebaardende hyena’s aanstaren. Tjah, phoeh. Waarom heb ik geen vriendje? Wat moet ik daar nou op antwoorden? Hoe ga ik aan hen verantwoorden dat ik geen relatie heb? Zal ik uitleggen dat de prins op het witte paard mijn huis niet kan vinden? Of dat ik mezelf bewaar voor Robbie Williams? Dat alle leuke kerels op zijn? Dat de enige mannen in mijn leven Ben & Jerry zijn? Of zal ik zeggen dat ik heel erg stink en overal schubben heb en dat ik daarom geen fatsoenlijke date kan krijgen?

Ik besluit de waarheid op te biechten. Dat ik geen zin heb om de eerste de beste kerel van straat te plukken en tot ‘vriendje’ te bombarderen, gewoon omdat het 'hoort'. Dat ik er weinig voor voel om 'op zoek' te gaan en dat Mister Right (of Mister Williams) vanzelf wel een keer langs komt galopperen. Dat ik 100.000 andere dingen aan mijn hoofd heb. En dat ik het stiekem heerlijk vind om het hele bed voor mij alleen te hebben. Dat ik intens blij word van het feit dat ik geen seconde van Studio sport hoef te zien. Maar dat ik wel ongestoord het hele weekend Sex and the City kan kijken. Dat ik blij ben dat ik mijn hersens niet hoef te pijnigen over wat ik voor zijn verjaardag moet kopen (dra-ma!). En dat ik niet verplicht met kerst moet zitten en pootjes geven bij schoonfamilie. Dat ik me niet schuldig wil voelen over het feit dat ik zo vaak weg ben. Dat mijn geluk niet van een vriendje afhangt. En dat ik het echt wel even prima vind zo.

Hun mondhoeken zakken een stukje naar beneden. Ik bespeur een lichte dosis afgunst in hun verbijsterde blikken. ‘Ja maar...’ mompelt een van de dames. Het lukt me niet een geeuw te onderdrukken. Hartstikke leuk voor deze dames dat ze zo tevreden met hun leventje zijn, maar nu vind ik het tijd voor (vrij)gezelligere zaken. Ik glimlach liefjes en excuseer me, ik moet hoognodig mijn wijnglas bijvullen en ga vervolgens aan de andere kant van de kamer bij twee medecriminelen zitten. Dat had ik eigenlijk veel eerder moeten doen. Tegen 22.00 uur vertrekt de relatiepolitie weer, want er wordt thuis op ze gewacht. Maar ik weet dat ze me nauwlettend in de gaten blijven houden. Net zo lang tot ik in hun ogen volwaardig meetel en bij hun elite clubje van Mensen Met Een Relatie hoor. De kritische uitdrukking op hun gezicht spreekt boekdelen: Deze keer kom je er mee weg. Maar we krijgen je nog wel! Ook jij gaat ooit aan de ketting! You can run, but you can’t hide..