Ondanks dat ik pas vierentwintig lentes jong ben – ik kom volgens mijn oma ‘net kijken’ – gebeurt het wel eens dat ik me heel erg oud voel. Dat ik me iedere maandagochtend hoogbejaard en krakkemikkig voel, daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Maar het komt tegenwoordig ook op andere dagen van de week voor dat ik vertwijfeld in de spiegel kijk en me afvraag: Ben ik dan echt al zó oud?
Woensdagmiddag in een parfumerie. Ik heb besloten mezelf een kadootje te geven. Tjah, als iemand anders het niet doet… dan doe ik het zelf wel. Ik reken het flesje parfum en lipgloss (want daar heb ik er pas tachtig van) af bij de kassa. De verkoopster zegt dat ze er nog even iets bij gaat halen voor me. Dat is aardig, denk ik nog. Met een stralende glimlach komt ze even later terug. Ze overhandigt me 2 kleine tubetjes crème, één voor m’n ogen en één voor mijn gezicht. Mijn blik valt direct op de woorden ‘First signs’ en ‘Anti Age’. Mijn adem stokt. Ik kijk op om te kijken of de verkoopster misschien een grapje maakt, maar het loeder staat me nog steeds met een gelukszalige glimlach aan te kijken en verzekert me dat het echt een geweldige crème is. Een beetje overrompeld mompel ik ‘Ehm, nou… bedankt’ en loop beduusd de winkel uit. Thuis kijk ik meteen in de spiegel, speurend naar rimpels. First signs? Ik zie niets. Echt geen rimpel te zien hoor! Of toch?
Vrijdagnacht in Amsterdam. Het is vier uur en ik loop naar de nachtbushalte voor het Marriott hotel bij het Leidseplein. Een stelletje zit elkaar bijna op te vreten in het bushokje. Ze storen zich niet aan mij en smakken vrolijk verder als ik me over ze heen buig om te kijken hoe laat de bus komt. Nog tien minuten… Twee puisterige puberjongens staan vol overgave hun Whopper naar binnen te proppen. Nu ik hen zo zie lijkt het me beter om náást het bushokje te wachten, want TL-licht doet een mens zichtbaar weinig goed. Ik kijk om me heen. Aan de overkant van de straat komt de zoveelste kudde dronken joelende Engelsen voorbij. Er komt ontzettend veel geluid uit, maar wat ze nou precies proberen te zeggen is me onduidelijk. Henzelf waarschijnlijk ook, dat scheelt. Naast me staan drie meisjes te praten. Ze hebben zich flink opgepimpt met dikke lagen make-up, maar zien er nog steeds uit alsof ze op een kinderstrippenkaart mogen. Eén van de meisjes kijkt me met haar rooddoorlopen oogjes lodderig aan. Een duidelijk geval van 'n Breezertje teveel op. Ze lijkt zich af te vragen wat ik hier doe. Dat kan ik haar niet kwalijk nemen, want dat vraag ik mezelf ook af. En voor de derde keer in één week voel ik me oprecht oud.
Ineens word ik overladen door een enorm déjà vu. Ik heb dit al eens meegemaakt! Of niet? Plotseling dringt het tot me door. Deze bushalte, dat lebberende stelletje, de puisterige puberjongens, het TL-licht, de straalbezopen Engelsen, die opgepimpte meisjes…. Ik heb ze inderdaad allemaal al eens eerder gezien! Een jaar of acht geleden. Exact dezelfde setting. Er is in al die jaren niets veranderd. Het lijkt of de tijd hier heeft stilgestaan... Alleen was ik toen zélf een van die meisjes.
Hoge hakken, een extra laag mascara, nog een klodder lipgloss en de verlopen OV jaarkaart van mijn zus… Ik had er behoorlijk wat werk aan om een discotheek binnen te komen. Ik denk aan het anti-rimpel incidentje eerder deze week en er verschijnt een bitterzoete glimlach op mijn gezicht. Toen ik zestien was deed ik alle mogelijke moeite om er ouder uit te zien… en nu ben ik op mijn vierentwintigste beledigd doordat een of andere muts me op subtiele wijze op mijn eerste rimpels wijst.
De bus komt eraan en ik stap in. Het is behoorlijk druk. Ik loop door de bus en verwacht eigenlijk dat er iemand voor me opstaat en zegt: ‘Gaat u maar zitten mevrouw… ik kan staan.’ Maar dat gebeurt niet. Een groepje jongens achterin de bus roept dat ik wel op schoot mag komen zitten. Ik gniffel. De grote bekken zitten blijkbaar ook nog steeds achterin. Ik zie dat een meisje voor in de bus flink over haar nek gaat. Haar vriendin houdt d’r haren vast. Kijk, dat is pas échte vriendschap.
Ik overzie het geheel van kotsende, joelende en lallende mensen en concludeer dat ik toch wel heel erg blij ben dat ik geen zestien meer ben. Ik moet er niet aan denken om me iedere week in allerlei bochten te moeten wringen om een discotheek in te mogen. Of in een bushokje zitten zoenen alsof m'n leven er vanaf hangt, met een jongen van wie ik niet helemaal zeker weet hoe ie nou ook alweer heet. En dan Ãedere week met die ellendige nachtbus naar huis. Brrrrr... the horror! Ouder worden is eigenlijk helemaal niet zo erg. Het leven wordt alleen nog maar leuker! En mijn zogenaamde rimpels? Dat zijn gewoon lieve kleine lachrimpeltjes. En die zijn altijd nog beter dan jeugdpuistjes.
238 opmerkingen
Zo herkenbaar deze colum!!!!
Ik heb eens van die proefmonstertjes terug geven aan de verkoopster die zag er naar mijn menig ouder uit dan ik.
Dus heb ze haar overhandigt met de mededeling: Goh mevrouw ik denk dat u er meer aan heeft dan ik.
Nou dat gezicht had je moeten zien!!!
Ik kom al jaren bijna wekelijks in dezelfde drogisterij.
Nu 5 jaar later geeft dezelfde verkoopster me nog steeds alleen maar proefmonsters van parfum
Ik heb eens van die proefmonstertjes terug geven aan de verkoopster die zag er naar mijn menig ouder uit dan ik.
Dus heb ze haar overhandigt met de mededeling: Goh mevrouw ik denk dat u er meer aan heeft dan ik.
Nou dat gezicht had je moeten zien!!!
Ik kom al jaren bijna wekelijks in dezelfde drogisterij.
Nu 5 jaar later geeft dezelfde verkoopster me nog steeds alleen maar proefmonsters van parfum
laatste aanpassing
Ik zie dat een meisje voor in de bus flink over haar nek gaat. Haar vriendin houdt d’r haren vast. Kijk, dat is pas échte vriendschap.
juuuuuiiiist, doe ik nl. OOK altijd bij mn vriendin
en dan straalt de dankbaarheid, samen met nog n aantal dingen, van dr gezicht af
Ik zie dat een meisje voor in de bus flink over haar nek gaat. Haar vriendin houdt d’r haren vast. Kijk, dat is pas échte vriendschap.
juuuuuiiiist, doe ik nl. OOK altijd bij mn vriendin
en dan straalt de dankbaarheid, samen met nog n aantal dingen, van dr gezicht af
Woeiii, thanks voor de leuke reacties allemaal!
Eens een loeder... altijd een loeder Snacky
Sjaak
Phoeh, een boek?! Euhhh, misschien als ik later groot ben (Laten we zeggen, als ik een jaar of 80 ben! Tussen het bingo'en en kantklossen door...)
Zeker! Delen we als vanouds het allerlaatste lauwe doodgeslagen biertje
Uitspraak van Sebastiaan™ op woensdag 20 februari 2008 om 11:23:OMG pas aan het einde herkende ik het pas dat pascalle het had geschreven wat een loeder is het nog steeds
Eens een loeder... altijd een loeder Snacky
Uitspraak van Wackiejacky op woensdag 20 februari 2008 om 14:09:Pas! Wanneer komt je boek nou?
Sjaak
Phoeh, een boek?! Euhhh, misschien als ik later groot ben (Laten we zeggen, als ik een jaar of 80 ben! Tussen het bingo'en en kantklossen door...)
Uitspraak van verwijderd op woensdag 20 februari 2008 om 13:07:van de zomer maar eens lekker ouderwets knallen samen!
Zeker! Delen we als vanouds het allerlaatste lauwe doodgeslagen biertje
laatste aanpassing
Echt een super leuk verhaal....ik herken het ook wel.
Wat mij wel het meeste overkomt is dat ze zeggen mevrouw! Of als ze horen van welke muziek ik hou dat ze je aankijken of ik daar niet te oud voor ben....Hahahaha...
Wat mij wel het meeste overkomt is dat ze zeggen mevrouw! Of als ze horen van welke muziek ik hou dat ze je aankijken of ik daar niet te oud voor ben....Hahahaha...
Leuk